Zygmunt Łoziński

Zygmunt Łoziński

Czcigodny Sługa Boży
Data i miejsce urodzenia	5 czerwca 1870 Boracin
Data i miejsce śmierci	26 marca 1932 Pińsk
Miejsce pochówku	Katedra Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Pińsku
Biskup diecezjalny piński
Okres sprawowania	1925–1932
Biskup diecezjalny miński
Okres sprawowania	1917–1925
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	23 czerwca 1895
Nominacja biskupia	2 listopada 1917
Sakra biskupia	28 lipca 1918
Odznaczenia

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	28 lipca 1918
Konsekrator	Aleksander Kakowski
Współkonsekratorzy	Stanisław Zdzitowiecki Antoni Julian Nowowiejski
Współkonsekrowani biskupi Kazimierz Mikołaj Michalkiewicz 10 czerwca 1923 Leon Wetmański 22 kwietnia 1928

Zygmunt Łoziński herbu Lubicz (ur. 5 czerwca 1870 Boracinie, zm. 26 marca 1932 w Pińsku) – polski duchowny rzymskokatolicki, biskup miński w latach 1917–1925, Czcigodny Sługa Boży Kościoła katolickiego, biskup piński w latach 1925–1932.

Życiorys

Po ukończeniu Rzymskokatolickiej Akademii Duchownej w Petersburgu, 23 czerwca 1895 przyjął święcenia kapłańskie. Za działalność niepodległościową został 17 listopada 1898 skazany przez władze rosyjskie na trzy lata odosobnienia w klasztorze w Agłonie na Łotwie.

W 1905 został proboszczem katedry w Mińsku. W 1906 został wykładowcą Pisma św. i języka hebrajskiego w petersburskiej Akademii Duchownej. W latach 1909–1911 towarzyszył biskupowi Janowi Cieplakowi w jego wizytach duszpasterskich w parafiach imperium Rosyjskiego.

2 listopada 1917 mianowany biskupem diecezjalnym mińskim i konsekrowany 28 lipca 1918 w Warszawie.

Od grudnia 1918, po wkroczeniu bolszewików do Mińska, ukrywał się w przebraniu drwala u okolicznych chłopów. W sierpniu 1919, po odbiciu Mińszczyzny przez Wojsko Polskie, powrócił do swojej diecezji. W czasie drugiej okupacji bolszewickiej pozostał na swoim stanowisku, piętnując spowodowaną terrorem ateizację i niszczenie dóbr kulturalnych. W 1920 roku był członkiem Rady Polskiej Ziemi Mińskiej. Po powołaniu Białoruskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej został 1 sierpnia 1920 roku aresztowany pod zarzutem działalności kontrrewolucyjnej. Odmówił wówczas podpisania deklaracji lojalności i został po 10 dniach śledztwa uwolniony. Aresztowany ponownie 4 września, osadzony w więzieniu na Butyrkach w Moskwie. Uwolniony po 11 miesiącach dzięki staraniom rządu II Rzeczypospolitej. W chwili zwolnienia ważył zaledwie 43 kg.

2 grudnia 1925 mianowany pierwszym ordynariuszem pińskim, zamieszkał w Nowogródku.

Za odwagę odznaczony został Orderem Orła Białego (1921) i czterokrotnie Krzyżem Walecznych (1922).

Zmarł w opinii świętości w Pińsku i został pochowany w miejscowej katedrze.

Proces beatyfikacji

W 1957 z inicjatywy diecezji pińskiej rozpoczął się jego proces beatyfikacyjny, który zakończył się na szczeblu diecezjalnym w 1962, po czym akta procesu zostały przekazane Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych w Rzymie. W 1990 Stolica Apostolska wydała tzw. Positio, a następnie 10 grudnia 1992 odbyło się posiedzenie konsultorów teologicznych. 9 marca 1993 odbyła się sesja kardynałów i biskupów, po czym 2 kwietnia 1993 papież Jan Paweł II wydał dekret o heroiczności cnót. Odtąd przysługuje mu tytuł Czcigodnego Sługi Bożego. Następnie, 26 września 1997 Kongregacja wydała dekret o ważności dochodzenia diecezjalnego dotyczącego cudu, wymaganego w procesie beatyfikacyjnym.

Linki zewnętrzne

• Catholic-Hierarchy (ang.)
• Zygmunt Łoziński – publikacje w bibliotece Polona